İnsanlar, birbirinden kaçmaya başladı. Sanal alemle yetinen varlıklar oluverdik. Gerçek dünyadan bir bir uzaklaşan bir yapı kazanmaya başladık. Facebook, tweeter, instagram, whatsapp gerçek alemimizmiş gibi yaşamaya başladık.

Bir taraftan dünyanın gerçekleriyle tanışık olmak gibi olumlu tarafları olup diğer taraftan da dünyanın gerçeklerinden insanı uzaklaştıran yapıya sahip olması iki yönlü bir durumla karşı karşıya kalmamızı sağlamaktadır.

İnternetin etkisiyle sanal alemde çok fazla dolanan varlıkların çok sayıda sosyal hastalığa maruz kaldığı doğrudur. Bu hastalıkların her biri adeta bir tez konusu gibidir. Yeterince araştırılmamış konulardan olduğunu kabul etmemiz gereken bu durumun sadece bir örneğini “yaşarken kıymet bilmeme hastalığı” oluşturmaktadır. Öyle ki, artık herkes başsağlığını, üzüntüsünü, sevincini, yakınmasını hep sosyal medya aracılığıyla dile getirir bir hal almaya başlamıştır. Çoğunlukla, insanlar, gidip cenaze namazından sonra ölü sahibinin elini bizzat sıkmayı düşünmüyor. Telefon etmeyi de düşünmüyor. Mesajlaşmayı yeterli görüyor.

Çok önemli bir yozlaşma ve dönüşümün göstergesi olarak takdim edilebilecek olan bu durumun toplumsal hücrelerde onulmaz yaralar açtığı muhakkaktır. İnsanların bizzat ziyaret edilip de ahvalinin net anlaşılması gerekir çünkü acıyı kaldırabilecek güce sahip olup olmadığı uzaktan anlaşılamayacaktır. Ancak ve ancak bizzat görüşmeyle ve etkilenilecek fiziksel yakınlaşmayla bu farkındalık söz konusu olabilir.

Hem sanal alemde hem de gerçek dünyada ortak olan bir kültürel doku varsa o da, bizim insanımızın ölmeden önce kıymetinin bilinmiyor olmasıdır. Oysa, insanın yaşayan hali insana daha çok lazımdır. İnsanları ne kadar sevseniz de, ondan ne kadar vazgeçemediğinizi düşünseniz de, ölüp gittiğinde bunların hiç bir önemi kalmıyor. Onu bir daha hiç bir kuvvet geri döndüremiyor. Bu olgunun bile daha çok ölümden sonra farkına varan bir toplumsal yapının ürünleri olduğumuz açıktır.

Özellikle kendisinin birinci dereceden yakınını kaybetmemiş insanların, kaybetmiş olanların ahvalini anlayabildiklerini söyleyemeyiz. İnsanlar ancak birbirine akıl verip nasihat etmekle avunmaktadır. İki gözyaşı ve bir sarılmadan sonra en yakınlar bile hemen unutuvermektedir. Dünyanın yaşanır olması buna bağlı olduğundan mıdır nedir bilmiyorum. Ama bu böyle işte.

Aslında, insanlara hürmet de, hizmet de, iyi tutma da, ilgilenmek de yaşarken gerekli olmaktadır. Yaşayan insanımızın kıymetini bilmediğimizin çeşitli örneklerini verebiliriz: Yaşayan alimin kıymetini bilmiyoruz; ölüsünden medet umuyoruz. İncitiyoruz yaşarken. Yaşayan kardeşin kıymetini bilmiyoruz, ölünce gözyaşı döküyoruz, yaşayan ana-babanın kıymetini bilmiyoruz, onları uzaklara atıyoruz, huzurevlerine terk ediyoruz. Borç içinde yaşatıyoruz. Bıkmıyoruz, kefen parası diye yapmış oldukları birikimlerine el koyuyoruz. Yetmiyor, birinden biri ölsün de maaşına varsa evine konalım diye hesaplar yapıyoruz.

Bunları yapan biz miyiz? Kim? O yaşlılar ki her biri hayatını çocukları ve torunları için heder etmiş ve her zorluğa katlanmış ulu çınar. O insanlar ki dillerinde hiç tekbir düşmeyen, Allah kelamı düşmeyen varlıklar.

Belki de bizler bu vatanda rahat ekmek yiyebilen varlıklarsak, bunda o ağzı dualı insanların payı çok büyük olmaktadır. Kimseyi düşünmüyorsak, kendi geleceğimiz için insanların yaşarken kıymetini bilelim ki, bizim de kapımızı çalan ve evimize gelen birileri olsun.

Acı ama gerçek.

Saygılarımla